God had tegen Mozes gezegd dat hij het volk moest doen optrekken. Daarom vroeg Mozes aan God wie met hem zou meegaan.
Jezus heeft, toen Hij Zijn discipelen de grootse zendingsopdracht gaf, gezegd: „Zie Ik ben met u tot aan de voleinding der wereld”. De discipelen wisten wie Jezus was. Ze hadden Hem leren kennen, eerst als mens en later steeds meer als de Messias. Na Pasen hadden zij Hem ontmoet als de opgestane Here! En de Here had hen de troostvolle bemoediging gegeven, dat Hij met hen zou blijven! Dat Hij inderdaad met hen meetrok, lezen we in de Handelingen der apostelen: Jezus bevestigde het Woord dat zij spraken met dezelfde tekenen die Hij deed toen Hij nog op aarde was. De gelovigen wisten dat zij dit niet zelf deden, wat blijkt uit hun gebed: „Here, geef uw dienstknechten met alle vrijmoedigheid Uw Woord te spreken, doordat Gij Uw hand uitstrekt tot genezing” (Hand.4:29,30a). God had, toen Hij Mozes riep om het volk Israël uit Egypte naar het Beloofde Land te leiden, tegen hem gezegd: „Ik ben immers met u” (Ex.3:12). Was dat dan niet genoeg? Had God trouwens niet steeds getoond dat Hij met Mozes was? Waarom zegt Mozes dan nu: „Indien Gijzelf niet medegaat, doe ons van hier niet optrekken”? Mocht hij dan niet aannemen dat God met hem meeging? Mozes was blij met al Gods beloften.
Maar de Goddelijke belofte dat Hij met ons zal zijn, is niet genoeg! Laten we in ons dagelijkse leven toch alleen optrekken als we Gods beloofde aanwezigheid echt beleven. Want de veronderstelde aanwezigheid van God heeft door alle eeuwen heen al veel te veel schade berokkend, aan onszelf en aan heel veel anderen om ons heen.