Paulus begint deze brief met: „Geloofd zij God!” Het is goed om daar altijd mee te beginnen: met de lofprijzing van Zijn Naam. God loven, we zouden ook kunnen zeggen: God bij Zijn Namen noemen. Want iedere Naam die in de Bijbel genoemd wordt, is een uitdrukking van Zijn Wezen.
In dit gedeelte wordt God genoemd: „Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting”.
Nu heeft het echt niet zoveel waarde als we al de Namen van God zouden kennen. Maar het gaat er om, dat we God zo leren kennen, dat al die Namen veel voor ons gaan betekenen, omdat we in die Namen God zijn gaan herkennen. Hebben we God leren kennen als de God aller vertroosting?
Het is vaak zo dat we meer een woord van vertroosting zoeken dan de God der vertroosting. Hoe dikwijls gebeurt het niet als we in moeilijkheden zitten, dat we dan een bemoediging zoeken vanuit de Bijbel? Wie zou daar wat op kunnen aanmerken? De vertroosting die de Bijbel geeft, kan soms werkelijk helpen. Maar zijn we echt wel eens door God Zelf getroost?
Veel mensen zeggen: de Bijbel en God, dat is hetzelfde! Maar dat is niet waar. God is God en de Bijbel is Zijn Woord. Als de Bijbel God de God der vertroosting noemt, dan moeten we ons niet zelf troosten met slechts de gedachte dat God de God der vertroosting is. Als we echt troost nodig hebben moeten we uitzien naar de vertroosting die God Zelf wil geven.
We geloven dat God ons troosten kan omdat de Bijbel het zegt. Laten we daarom gelovig uitzien naar de vertroosting die Hij ons geven zal, omdat Hij het beloofd heeft. En wie door God Zelf vertroost is, zal pas echt een ander kunnen troosten!