Er schijnt veel reden geweest te zijn om het moeilijk met Paulus te hebben. Paulus was niet op eer van mensen gesteld (Gal.1:10), en dat maakte hem kennelijk tot een nogal onbuigzame figuur. Zijn innig verlangen was om mensen aan de Here Jezus te verbinden, zoals man en vrouw in een huwelijk aan elkaar verbonden worden.
In zijn ijver voor God zag Paulus het grote wonder gebeuren dat mensen zoveel van de Here Jezus gingen houden, zo innig aan Hem verbonden raakten, dat zij één geest met Hem werden. Maar Paulus had dan nòg niet het gevoel dat zijn taak voor deze mensen beëindigd was. Neen, met een ijver Gods bleef hij waken over de Gemeenten die hem toevertrouwd waren. Want hij wist hoe listig de satan kan zijn. Had de duivel ook hem niet misleid, zodat hij dacht dat hij een Gode welgevallig werk verrichtte toen hij de jonge Christen Gemeente ten dode toe vervolgde (1Tim.1:13)? Ja, Paulus wist dat de satan zich voor kan doen als een engel des lichts (2Kor.11:14) en daarom bleef hij waken over de mensen die hij aan de voeten van Jezus had gebracht; ze moesten niet verontreinigd worden door slinkse streken van de vorst der duisternis. Wat een liefde en toewijding spreekt er uit deze levensinstelling van Paulus. Wat hebben we weer van zulke herders nodig, mannen die hun leven willen inzetten om de kudde rein te bewaren, niet voor zichzelf, maar voor Hem die Zijn leven voor Paulus en voor ons gegeven heeft in de dood aan het kruis, Jezus de Christus! Zonder deze geestelijke reinheid zullen vrome woorden van ik-gerichte geesten ons van de loutere toewijding aan Hem afleiden, zodat ons leven totaal onvruchtbaar wordt voor het Koninkrijk van God!