We hebben alleen het allerlaatste gedeelte van het gebed van Salomo gelezen. Als we het hele gebed met ons hart meebidden, beseffen wij de diepe afhankelijkheid van Salomo van Zijn God. Salomo was er diep van overtuigd dat de mens een zondaar is en alleen kan leven vanuit de vergevingsgezindheid van God (:36). Maar hij wist ook dat God niets door de vingers kan zien. Gods vergeving kan alleen maar werkelijkheid worden door verzoening. Daarom stond bij de inwijding van de tempel het offer centraal. Als mens zonder inzicht zouden we ons blind staren op de pracht van de nieuwe tempel die nu werd ingewijd, maar Salomo wist beter, hij wist dat de hele tempeldienst geen waarde had, tenzij God verzoening deed! Het offer is een schaduwdienst, een heenwijzing naar het grote offer dat Jezus Christus, vele eeuwen later, zou brengen in het Zich geven aan het kruis van Golgota. Ook Salomo wist al iets van deze heenwijzing naar de komende Messias. Daarom stond deze offerdienst zo centraal bij de inwijding van de tempel! Salomo bad zijn vurig gebed, in het geloof en in de verwachting dat God daarin verzoening zou doen. Want, al was het offer volkomen naar de regels van de wet klaargemaakt, Salomo had niet genoeg aan de veronderstelling dat God het wel zou aannemen. Hij verlangde naar het „amen” van God.
We hebben meer nodig dan de veronderstelling dat God ons door Christus verzoenen zal!
En wie zo op God vertrouwt als Salomo, wordt door Hem niet in het onzekere gelaten! God wil Zich met ons verzoenen en als wij in antwoord hierop ons met Hem laten verzoenen (2Kor.5:20), dan antwoordt God altijd met vuur vanuit de hemel (Hand.2:3)!